Σε αυτά τα χώματα και κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, η γυναίκα Ηπειρώτισσα, έδωσε την δική της μάχη και έγραψε την δική της ιστορία,αψηφώντας το κρύο, το χιόνι τον εχθρό,για έναν
τόπο ελεύθερο.
Οι ηρωίδες γνωρίζοντας τα ορεινά μονοπάτια ζαλώθηκαν στην πλάτη τα πολεμοφόδια και άρχισαν να ανεβαίνουν μαυροντυμένες τις αετοράχες της Πίνδου, στο παγωμένο χιόνι με το αβάσταχτο φορτίο
στην πλάτη τους,να αντιστέκονται στα στοιχεία της φύσης.
«Γυναίκες της Πίνδου, Αθάνατες Ελληνίδες» του '40 που με τα κατορθώματά τους και τον ηρωισμό τους έμειναν στην ιστορία και στις καρδιές μας«Μανάδες της Λευτεριάς».
Μετέφεραν τους τραυματισμένους στρατιώτες κουβαλώντας τους,λεγοντάς τους λόγια παρηγοριάς, έγιναν μάνες, κόρες και αδελφές τους. Οι καρδιές τους πόνεσαν και αγκάλιασαν όσα η ψυχή αντέχει.Το πρωί άνοιγαν τους δρόμους για να περάσει ο στρατός και την νύχτα στα φτωχικά τους σπίτια δίπλα από το φως του καντηλιού, έραβαν τα ρούχα των φαντάρων.
Γυναίκες της Πίνδου αγρότισσες των Ηπειρωτικών βουνών, από το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, το Επταχώρι, την Βούρμπιανη, την Αγία Παρασκευή, χωριά της Δυτικής Μακεδονίας, που αψήφησαν τον κίνδυνο και προκαλώντας την αντοχή τους έφθαναν με βοήθειες από τρόφιμα και ρούχα εκεί που ούτε καν τα μουλάρια δεν μπορούσαν ν' ανεβούν.
Γυναίκες που όρθωσαν το ανάστημά τους και την ψυχή τους και έδωσαν τον δικό τους αγώνα, ακούραστες, περήφανες, βοηθώντας με την συμμετοχή τους στην νίκη του Ελληνικού στρατού. Η Ηπειρώτισσα μάνα προστάτευε και προστατεύει ως και σήμερα την οικογένεια κα τις διαχρονικές αξίες που διαμορφώνουν αξιόλογες προσωπικότητες.
Η γυναίκα της Πίνδου έγινε θρύλος,ανυπέρβλητο το μεγαλείο της,καθώς ανυπέρβλητη η υπερηφάνια για την μοναδική της ταυτότητα.